حضرت امام حسین[ ع] مى فرمایند: ان حوائج الناس الیکم من نعم الله علیکم فلا تملواالنعم نیازهاى مردم (که شما براى حل آنان اقدام مى کنید)از جمله نعمتهاى خداوند براى شماست از مراجعه مردم به خودتان اظهار ملالت و دلتنگى نکنید. انسان اگر بتواند حاجت و نیاز کسى را بر طرف کند, ولى در آن کوتاهى بورزد, گویا نعمتى را ناسپاسى کرده واز فیض و رحمت خداوند روى برتابیده و در نتیجه به خود, ظلم و ستمى را روا داشته داست . امام کاظم(ع) نیز مى فرمایند:من اتاه اخوه المومن فى حاجه فانما هى رحمه من الله ساقهاالیه , فان فعل ذلک فقد وصله بولایتنا و هى موصوله بولایه الله عزوجل وان رده فقد ظلم نفسه واساءالیها  آن که برادر دینیش نیازى پیش او مى برد, آن نیاز رحمتى است الهى که خداوند به سوى او فرستاده است اگر آن نیاز را برآورد, به ولایت ما رسیده و ولایت ما نیز به ولایت خداوند پیوسته است واگر آن نیاز را رد کند به خود ستم کرده و بدى رسانده است .

نکات قابل توجه  

 روشن است که :

1-    [ قضاء حوائج الناس] و برآوردن نیازهاى مردم هرگونه اقدام مثبت و خیرخواهانه در مسائل مادى و معنوى را شامل مى شود بنابراین , همانگونه که چراغى را فرا راه مردم برافروختن , نابینایى را دست گیرى کردن یتیمى را سرپرستى و نوازش نمودن خدمت و برآوردن نیاز به شمار مى آید, همچنین گمراهى را هدایت کردن , جاهلى را ارشاد نمودن و منحرفى را به راه آوردن نیز,از مصادیق بارز خدمتگزارى است .

2-     نعمت همیشه مادی نیست نعمتهای معنوی هم داریم مانند هدایت یا خدمت.

3-     برآوردن حاجت دیگران گاهی برای انسان ممکن نیست لذا فرموده اند توجه وروی خوش نشان دادن وهم وغم خود را برای برآوردن حاجات دیگران به کار بردن نعمت پروردگار است .

4-     اگر هم کسی به این نعمت پروردگار توجه ننماید وسستی کندآن  نعمت تبدیل به نقمت می شود.

5-     این روایت برای مسئولین محترم وکارمندان ادارات ونهادهایی که ارباب رجوع دارند ومردم با مراجعه به آنها نیازهای اجتماعی دارند قابل توجه است که این عزیزان می توانند کار اداری خود را همه روزه تبدیل به نعمت ورحمت الهی بنمایند.

در این باب بحث فراوان ومطالب ارزشمندی وجود دارد که انشاء الله در پستهای بعدی به استحضار خوانندگان محترم خواهم رساند.